Ο Βασιλιάς Ιωάννης δίχασε μελετητές και κριτικούς, ανά τους αιώνες, κυρίως εξαιτίας του αμφίρροπου, αντι-ηρωικού χαρακτήρα του κεντρικού ήρωά του, και του φαινομενικά "αλλοπρόσαλλου καταιγισμού από ασύνδετα γεγονότα" στις δύο τελευταίες πράξεις του έργου. Ωστόσο, ήταν το έργο του Σαίξπηρ που αντιγράφηκε περισσότερο από όλα, ενώ αποσπάσματά του βρίσκονταν στα χείλη πολιτικών και δημοσίων ανδρών σε κάθε περίοδο πολιτικής κρίσης. Σήμερα, αυτό που αναδύεται σαφέστατα από το υλικό του έργου είναι ο αιώνιος μηχανισμός της εξουσίας, βασιλικής ή θρησκευτικής -της οποίας κινητήριος μοχλός αναδεικνύεται, κυνικά και απροκάλυπτα, το συμφέρον-, η σπουδή μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς κάτω από συνθήκες πίεσης καθώς και μια σχεδόν καθοριστική συμβολή της Τύχης στη διαμόρφωση της Ιστορίας.
(Από την εισαγωγή του Νίκου Χατζόπουλου)